De kortste dag van het jaar. Vanaf dit moment gaan de dagen lengen. De levensbrengende zon keert weer. De christelijke traditie heeft dit evenement overgenomen van hun Keltische voorgangers, die op dit moment de hergeboorte van de Mabon vierden.
Midwinter; het is de scheiding van het jaar, einde en begin, dood en leven. Het is de tijd waarin terug- en vooruitgekeken wordt. Herinneringen worden opgehaald en toekomstplannen worden gemaakt. Voorspellingen over de toekomst moeten inzicht geven in wat komen gaat.
De twaalf nachten van midwinter worden moeders nachten genoemd. Joel is de tijd om de beschermende moeders, de wijze vrouwen en hun beschermgodin Freîja, te eren. Het is de tijd waarin sterk gevoeld wordt dat het zwakkere tegen de ongure elementen beschermd moet worden. Dit is de beschermende liefde voor de kleinste kinderen, voor spruit en kiem, voor alles wat in het aankomende jaar moet ontluiken. Deze oeroude Germaanse levensbeschouwing sluit naadloos aan bij de voorstelling van de geboorte van het Kerstkind. Daardoor kon de Kerstgedachte met zoveel overtuiging door onze heidense voorouders omarmd worden. Het is de geboorte van het kwetsbare dat de potentie van het hoogste in zich draagt: leven. In het midden van de winter begint het nieuwe leven.
Het is ook de tijd van tovenarij. De zon is bezworen, winterstormen jagen over het donkere land. Bij nacht zijn alle katjes grauw, en de zinnen worden begoocheld. In deze nachten stormt de schimmelrijder Wodan aan de spits van zijn heer van doden. De Grimmige en zijn gemaskerden vechten tegen de krachten van duisternis. In tijden van tovenarij en spokerij is het goed de grote magiër aan je zijde te hebben. De winterzonnewende is de meest onheilspellende en gevaarlijkste tijd van het jaar. Offers, afweermagie en wichelarij zijn onze hulpmiddelen.
Uittreksel uit http://www.nederlandsheidendom.net/seizoen.html
