Kees' hondje
Kees was het prototype van een Baywatch Lifeguard. Groot, blond, gespierd en bruinverbrand. Kees begon 's ochtends om 9 uur. Dan beklom hij zijn wachtstoel, zette zijn zonnebril op en zette zijn roeptoeter klaar.
Kees was altijd alert. Als er een meisje van ongeveer huwbare leeftijd - en die grens lag voor Kees niet zo precies - de waterlijn naderde dan pakte hij zijn kijker al. Als de dame in kwestie tot aan haar kuiten in het water stond greep hij zijn roeptoeter; Pas op, niet te ver gaan, gevaarlijke stroming! De dames zwaaiden dan vrolijk naar hem en gingen verder met badderen. Zo gauw ze tot hun middel in het water stonden kwam Kees in actie! Hij stormde van zijn wachtstoel af en begon - borst vooruit - langs de waterlijn heen en weer te paraderen. Kees was paraat.
En ja, de zee golft altijd wel, en bij het eerste golfje ging zo'n dametje wel eens onderuit. Ze kwam dan proestend boven, en ja, daar was Kees om haar op te pakken en in veiligheid te dragen. Hij hield ze altijd goed vast, een hand stevig om een tiet en de andere hand waar je de geslachtsdelen kunt vermoeden. Hij bracht ze in een soort looppasje naar hun handdoek en zette ze heel bekommerd neer. De meeste dames bleven zo lang mogelijk om zijn gespierde nek hangen, maar lieten zich uiteindelijk door hem afdrogen en neerleggen. Kees zag er verdomd goed uit tenslotte.
Met de heren had Kees wat minder compassie. Oh, hij hield ze wel in de gaten, maar beperkte zich vooral tot schril op zijn fluitje blazen en door zijn roeptoeter schelden om ze naar de kant te manen. Maar Kees had geluk, de meeste heren waren Duitsers, die gingen meestal op Zondagavond terug naar Duitsland om te werken terwijl hun echtgenotes en kinderen achter bleven om lekker een hele zomer vakantie te vieren.
Zo ook Lotte. Een struise Duitse dame die zich 's avonds regelmatig aansloot bij het groepje straatverkopers en muzikanten rond het kampvuur. Kees was daar meestal ook wel te vinden met zijn gitaar en zijn Evergreens die door iedereen meegezongen werden. Hij wist zichzelf altijd wel in de buurt van Lotte te manoeuvreren. Hij was echt helemaal gek van haar. Als hij zong keek hij haar indringend aan en tussen de liedjes door zat hij constant in zijn beste Duits tegen haar aan te kwebbelen. "Chatting up a bird" zo noemde mijn Schotse maat dat.
Lotte was zeker niet de enige Duitse dame die zich 's avonds aansloot bij een van deze groepjes op het Nollestrand. De serieuzere types gingen na zonsondergang naar de camping, het pension of de hotelkamer, de avontuurlijkere types bleven overnachten in de strandhuisjes en meestal niet alleen. Het was niet ongebruikelijk om na zonsondergang allerlei naakte stelletjes de zee in te zien rennen. Om vervolgens in de golven rond te spartelen en bewegingen te maken die niets met zwemmen te maken hadden. Ook uit de strandhuisjes klonken vaak vreemde geluiden die door de mensen bij het kampvuur beleefd werden genegeerd. Er zijn in die tijd heel wat Zeeuwse genen naar Duisland geëxporteerd. De oudere Vlissingers noemden het vaak misprijzend het Snollenstrand, de rest deed er zijn voordeel mee.
Ondertussen was Kees wanhopig aan het worden. Dankzij de taalbarriere wilde de communicatie tussen hem en Lotte niet vlotten. En Lotte? Die was in de war. Ze had meermalen signalen gegeven dat ze wel open stond voor zijn avances. Maar hij bleef maar in zijn rare Duits kwebbelen en uiteindelijk gebeurde er niks. Kees dacht dat zij te verlegen was om direct te reageren. Hij kreeg het idee dat zij zich geneerde ten opzichte van de andere Duitse dames en dat hij het dus omzichtiger en stiekemer moest aanpakken. Kees had een plan. Dat plan kon hij niet in de groep gooien. Hij bedacht dat er maar een persoon voldoende te vertrouwen was om zijn plan mee te delen en uit te voeren. Mijn Schotse maat Bruce. Nadat Kees zijn plan had uitgelegd fronste Bruce en lachte een beetje meewarig naar Kees. Maar hij beloofde mee te helpen.
In zijn allerbeste Neder-Diets vertelde Kees zijn plan aan Lotte. Wat zij daarvan begrepen heeft zal altijd een raadsel blijven. Maar, zij stond op en liep naar haar strandhuisje. Samen met haar hondje, een klein keffertje dat altijd wel ergens in haar buurt was. Ze ging naar binnen, gaf het hondje wat voer en water, trok een jurkje aan en ging naar de strandtent om wat biertjes te kopen voor bij het kampvuur. In de tussentijd had Kees onze vriend Bruce gealarmeerd en spoedde zich naar de strandhuisjes. Hij wurmde zich tussen het huisje van Lotte en dat van de buren. Kees wist dat - bijna aan de achterkant van het huisje - er een opening was precies naast het luchtbed waar Lotte op sliep. Hij bedacht zich geen moment, de zwembroek ging naar beneden en Kees propte zijn edele delen door het gaatje in het hout.
Bruce had positie gekozen ,net buiten het licht van het kampvuur, en in het zicht van de ruimte tussen de twee huisjes. Verwonderd keek hij naar de actie van Kees en het vertrek van Lotte. Wat deed die gast daar nou? Ondertussen zat Kees op zijn knieen tegen het huisje aan, na een paar keer kloppen om aandacht te trekken begon Kees ineens diep te zuchten. Hij klauwde met zijn nagels in het hout. In opperste extase kuste hij zelfs het houten huisje. Bruce, de uitkijk, zag Lotte terugkomen met een tas vol blikjes bier. Plichtsgetrouw floot hij een waarschuwing naar Kees; "er komt iemand aan !' Kees haalde met een vloek zijn piemel uit het houten huisjes en trok snel zijn zwembroek weer aan. Hij wurmde zich tussen de huisjes vandaan om oog in oog met Lotte te staan. De rest van Kees verstijfde nu ook. Met ogen zo groot als schoteltjes staarde hij Lotte aan. Lotte zag Kees staan en verwarde zijn totale verbijstering met verliefdheid en dacht; dit wordt de nacht.
Lotte opende de deur van het huisje, om zich om te kleden, het hondje stoof naar buiten om dolverliefd te herenigen met Kees. Bruce lag brullend van het lachen door het zand te rollen. Kees ging bij het kampvuur zitten en pakte zijn gitaar. Om nog enigszins de situatie te redden vroeg hij of er iemand een verzoeknummer had. Bruce, nog gillend van het lachen riep; "Doe maar iets van Three Dog Night". Lotte schoof aan bij het kampvuur, lekker dicht bij Kees, het hondje tussen hen in. Kees begon House of the Rising Sun te spelen maar hij miste de accoorden en zijn stem brak. Plotseling stond hij op en vertrok in de richting van de boulevard, zijn gitaar achter zich aan slepend. Lotte in verbijstering achterlatend.
Bruce vertelde Lotte wat er gebeurd was. Samen hebben ze de nacht doorgebracht. Een jaar later kwam ik Bruce en Lotte weer tegen. Zij en haar twee kindjes woonden ondertussen bij Bruce in Schotland. Het hondje? Waarschijnlijk gestorven van liefdesverdriet, of met Kees mee, wie weet. Kees hebben we nooit meer op het strand gezien. Het hondje ook niet.
Maar nog jaren daarna werd elk klein hondje een Keeshondje genoemd in Vlissingen. Al weet bijna niemand meer waarom, maar jullie nu wel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten