Nacht.
Ik loop het strand op.
Het vochtige grijze zand vermengt zich met de grijze nevel.
Samen vormen ze één grote grijze golvende massa.
Grote grijze betonnen golven razen door de mist.
Ze storten zich op de kust.
Daar breken ze af tot zand en water.
Door het grauwe zand haast het water zich terug naar zee.
Een nieuwe breker vormt zich.
Als de golf zich verheft,
alvorens zich op de kust te storten,
lijkt ze op een oude gesluierde vrouw.
Met een diepe zucht werpt ook zij zich onverbiddelijk op het strand.
Ze breekt en rent weer terug om opnieuw te beginnen.
Dan komt er weer één.
En nog één, en weer en weer.
Langzaam trek ik mijn kleren uit.
De kou bijt mijn lichaam.
Ik huiver, kou en angst voor de betonnen golven.
Het water in lopend hoor ik het water dat weer naar zee vlucht roepen.
Terug, terug, opnieuw, nóg een keer.
Er komt een golf op me af.
Grijzend probeert het Waterwijf me terug op het strand te gooien.
Met al mijn kracht gooi ik me door de golf heen.
Lachend gooit ze zichzelf op het strand.
Terug, terug, opnieuw, nóg een keer. Hoor ik haar roepen.
De mist lost op.
Heen en weer geslingerd door de golven zie ik de Melkweg in de nachtlucht.
Dan ga ik plots kopje onder.
Van onder water, door de donkere golf en het schuim heen, zie ik de sterrenhemel veranderen.
Doorzichtige monsters strekken hun tentakels uit.
Ze lachen en duwen me verder onder water.
Rondtollend word ik plotseling weer op het strand geworpen.
Terug, terug, opnieuw, nóg een keer roept de zee.
Ik krabbel terug naar de vloedlijn.
Er klapt nog een golf voor mijn voeten neer.
Murmelend terugrennend naar zee roept ze naar me.
Je bent nog niet klaar om een golf te worden.
Je moet eerst leren breken.
En opnieuw beginnen.
Terug, terug, opnieuw, nóg een keer.
Nooit opgeven, hoe hopeloos het ook lijkt.
Terug, terug, opnieuw, nóg een keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten